Etyka lekarska wynika z ogólnych norm etycznych w zawodzie lekarza. Zobowiązują one lekarza do przestrzegania praw człowieka i dbania o godność zawodu lekarskiego. Naruszeniem godności zawodu jest każde postępowanie lekarza, które podważa zaufanie do zawodu.
Powołaniem lekarza jest ochrona życia i zdrowia ludzkiego, zapobieganie chorobom, leczenie chorych oraz niesienie ulgi w cierpieniu; lekarz nie może posługiwać się wiedzą i umiejętnością lekarską w działaniach sprzecznych z tym powołaniem. Najwyższym nakazem etycznym lekarza jest dobro chorego. „Salus aegroti suprema lex est”.
Lekarz zarówno w czasie pokoju, jak i wojny winien wypełniać swoje obowiązki z poszanowaniem człowieka, bez względu na wiek, płeć, rasę, narodowość, wyznanie, przynależność społeczną, sytuację materialną, poglądy polityczne czy inne uwarunkowania.
Dla wypełnienia swoich zadań lekarz powinien zachować swobodę działań zawodowych, zgodnie ze swoim sumieniem i współczesną wiedzą medyczną.
W wielu zagadnieniach omawianych w Kodeksie Etyki Lekarskiej podkreśla się wagę sumienia, które jest poważnym czynnikiem decydującym o postępowaniu lekarza.
Znaczenie tego czynnika uznaje też ustawa o zawodzie lekarza uchwalona przez Sejm RP 6 grudnia 1996 roku, w której stwierdza się: „lekarz może odmówić wykonania zabiegu, jeśli to jest sprzeczne z jego sumieniem”.
Izba Lekarska jest obowiązana do czuwania nad przestrzeganiem zasad etyki i deontologii lekarskiej oraz zachowaniem godnoci zawodu przez wszystkich członków samorządu lekarskiego, a także do starań, aby przepisy prawa nie naruszały zasad etyki lekarskiej.